Ik ga een dagje stappen met mijn nieuwe vrienden. We treffen
elkaar in Nîmes. Een van mijn vrienden woont daar. We spreken af bij een
parkeerplaats bij de eerste afslag van de périférique. Mijn vriendin noemt de
naam van de afslag.
Ik drink een espresso op een terrasje in een dorpje. Ik voel
me thuis op een bepaalde manier.
Ik rijd door naar Nimes. Als ik de weg niet ken en zeker de
plek waar we hebben afgesproken niet, neem ik royaal de tijd om er te komen ….
om geen stress te krijgen mocht ik verkeerd rijden. En wat gebeurt …. Ik neem
een verkeerde afslag. En dan komt toch de stress om de hoek kijken. In een
winkel vraag ik de weg. Een behulpzame bediende legt mij duidelijk uit hoe ik
moet rijden. Toch gaat het fout …. Ik herinner mij op een gegeven moment niet
goed meer of ik rechts of links moet afslaan. Maar weer vragen dan. Dan vind ik
de juiste parkeerplaats. Ik ben 10 minuten later dan de afgesproken tijd. Mijn
vrienden zijn er nog niet. Achteraf valt alles reuze mee. Stress was niet nodig
geweest.
Ik vind het steeds bijzonder om zo’n onbekende plek te
vinden.
Een vrouw komt op mij af. Ze wil een euro voor de bus. Na
een lange aarzeling van mij geef ik haar de euro. Ze loopt weg met haar euro in
haar hand. Komt terug en wil nog een euro voor haar vader. Nee.
Mijn vrienden komen …. We rijden door naar Nîmes-centre. Het
is warm. We lopen langs de oude Romeinse gebouwen. We praten, we delen een
stukje van ons leven.
Ik heb twee fijne mensen ontmoet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten