Empe – vlinders

Ik zie vlinders, heel veel …. en wit. Al dagenlang, wekenlang zelfs.

Gister zwierde een oranje gestreepte vlinder langs mij heen … omhoog, omlaag en dan weer weg.

Vandaag zit de vlinder binnen.

Ik heb eens tegen mijn kinderen gezegd dat als ik er niet meer ben, ik in een oranje vlinder terugkom, bij tijd en wijle. Een fladderende geste, een seintje vanuit een andere dimensie, zwierig, licht en dansend … Wie weet ….

Empe – Een nieuwe dag

Een nieuwe dag ligt voor mij. Aan mij om die vorm te geven. En dat, en dat …. is niet altijd gemakkelijk …

Natuurlijk, ik heb werkjes te doen; de beesten voeren, poep weghalen, boodschapjes doen, maar verder is het aan mij. Ik kan fietsen, lopen, joggen, plaatsjes bezoeken. Er zijn leuke plaatsjes in de omgeving. Dorpjes die ik niet ken. Veel is mogelijk. Maar nu, op dit moment loop ik tegen mijn eigen vrijheid aan. Vrijheid in de zin van vrije tijd.

Soms denk ik dat het ook wel gemakkelijk is om een vaste baan te hebben. Het biedt structuur. Je hoeft niet na te denken hoe je je dag invult, hoe je je dag vormgeeft. Dat gaat als vanzelf door alles wat je moet doen, door de verplichtingen die je hebt, telefoontjes die je moet plegen, mailtjes die wachten op een antwoord.

Leidinggevenden die wachten op een antwoord of een stuk dat geschreven moet worden.

Gedachten en mijmeringen halen mij uit het moment.

Ik neem een douche en voel het water over mij heen stromen. Heerlijk.

Zodirect ga ik verder met het schrijven van mijn boek. Zinnen borrelen alweer omhoog. Ik ga verder met nog meer Franse woordjes leren …. woorden die ik nog niet ken en woorden die ik weer vergeten ben. Het zonnetje komt traag achter de wolken vandaan….. En dan straks een rondje rennen.

Ik begin mijn dag….

Empe – Buitenleven

Ik ben zo ongeveer de hele dag buiten. De dag begint met het voeren van de beesten. En dan het stront van de paarden wegscheppen …. een kruiwagen vol. En dat van twee paardjes in 1 dag! De buurman zorgt voor de moestuin. Ik geef mijn ‘bestelling’ op … sla en boontjes. Ik krijg ook nog een pompoen. Die kan ik goed gebruiken als vervanging van aardappels, zegt hij. Dat komt goed uit; ik eet geen aardappels.

Later loop ik een blokje om met mijn hond. Ik loop met aandacht. Plots hoor ik vlakbij krakende takken … een hertje huppelt weg, heel elegant. Verderop zitten drie ooievaars.

We lopen verder, mijn hond en ik. Een smal paadje leidt ons langs bomen en struiken. Her en der wat brandnetels. Ik loop op slippers. Maar het gaat goed. Ik raak de brandnetels niet aan. We steken een slootje over. Rustig stappen we verder. Adem in …. drie stappen. Adem uit ….. vier stappen.

Ook het gewone leven gaat door … ik draai een wasje, betaal een rekening, verstuur wat mailtjes en maak mijn eten klaar. De gehuurde auto van mijn zoon is gestolen en in brand gestoken … een overval ….ook dat passeert.

Ik zit buiten aan een tafel …. zo een kopje koffie maken ….

Empe – Een andere wereld

Ik ben in een andere wereld. Een nieuwe voor mij onbekende ervaring wacht mij. Ik zorg voor paarden, een schaap, kippen, hanen, honden, een hamster en een cavia. Oh ja, en een poes. Moeder en dochter hond liggen braaf aan mijn voeten.

Winkels zijn op negen kilometer afstand. Groente haal ik uit de moestuin.

Mijn hoofd is leeg. Ik leef in een rust en een ruimte. Mijn geest volgt. Langzaam vormt zich een nieuw, ander doel in mijn leven. En eigenlijk is het helemaal niet nieuw. Mijn doel weet ik tenslotte al lang. Het is meer dat contouren duidelijker en duidelijker worden. Het voelt alsof ik een nieuwe, lege pagina langzaam aan het invullen ben. Een blanco pagina met hier en daar een pennenstreep, een schets, een klein schilderijtje dat ik vanuit de rust en de ruimte gestaag inkleur, op mijn manier, van binnenuit.  

Empe – Het NU

Ik ben op de plek van mijn nieuwe bestemming. Mijn hond begroet mij. Ze is blij …. en ik ook. Ik merk aan alles dat zij het naar haar zin heeft bij haar nieuwe baasje. Fijn!

De klanken van prachtige muziek komen mij tegemoet als ik mijn ‘huisje’ binnen kom. Vers geplukte bloemetjes staan op tafel. Wat levensmiddelen, koffie en thee staan op het aanrecht. Ik voel mij heel welkom.

Ik ervaar het NU, precies op dit moment. Lieve mensen hebben met liefde en aandacht mijn huisje op orde gemaakt. Ik voel het gewoon. We drinken koffie. We wisselen verhalen uit. En mijn hond …. mijn hond volgt me bij iedere stap.

Weer word ik eraan herinnerd dat er niets anders is dan het NU. Het verleden is geweest, de toekomst ligt open. En in het NU leef ik. Dat is wat is. Ik weet dit, ik weet het al heel lang. Waarom is het dan niet gemakkelijk om continu alleen maar te ‘zijn’…. Gedachten halen mij uit het NU, bewust ‘zijn’ brengt mij terug naar het NU. Voilà de paradox van een bewust leven.

Ik kijk naar de beesten … de paarden, de honden, kippen, schaapjes. Ze lopen rond, drinken wat, snuffelen …. ze leven. Wij maken plannen voor de toekomst, denken na over het verleden en vergeten om te leven, te leven in het moment. Ik kijk uit over een grasland en een maïsveld. Ik hoor de wind ruisen. Ik voel mij tevreden met wat ik heb, de mensen die ik ontmoet, de momenten die ik ervaar …. alleen of met anderen.

Een laatste puzzle stukje heb ik losgelaten, in vertrouwen en met volle overgave dat juist in de ruimte van het loslaten, het laten zijn, dingen kunnen groeien en bloeien. En niet andersom: zoals mijn verlangen dat dingen zouden moeten gaan zoals ik het wil. Ik weet dat dingen op het juiste moment, op de juiste manier zich aan mij ontvouwen. Maar ik ben daar wel deelgenoot aan. Ik weet dat met mijn intenties en gerichte aandacht de dingen zich voor mij op de juiste manier openbaren.

Ik sta in het NU … open. Open voor wat is, open voor wat komt ….

Empe – Weer verder

In de regen laat ik Borculo achter mij. Rustig vervolg ik mijn weg, een doos met pruimen uit de tuin naast mij op de stoel. De dorpjes en weggetjes in Umbrië ken ik beter dan onze eigen Achterhoek. Ik ben verrast door het prachtige, afwisselende landschap waar ik doorheen rijd. Eindeloze maïsvelden. Mijn wandelgenoot vertelde dat de maïsstruik met een korte groene steel beter is voor de varkens, die met een lange steel en minder kolven is geschikt voor ons. Of was het andersom? Ik weet het niet meer … Ik leer heel wat over de natuur. Als een spons zuig ik dat wat ik hoor op …..jammer dat ik het niet allemaal in een keer kan onthouden. Het wordt me duidelijk dat ik toch wel een stadsmens ben geworden.  Ik rijd door Zutphen en besluit te stoppen. Zutphen, ik ben er nog nooit geweest.

Ik vervolg mijn weg naar Empe. De plek waar ik mijn hond weer ga zien. De plek waar ik de komende tijd zal zijn ….

Borculo – Onder de appelboom

Ik slaap in een tent, onder de appelboom …

Langzaam hoor ik meer en meer geluiden … de natuur ontwaakt.

Vandaag heb ik een maatje mee. We lopen op slingerende bospaadjes afgewisseld met rechte lanen. De natuur toont zich in al haar pracht. We ontmoeten de Dikke Boom. Zo’n 500 jaar geleden is de boom ontsproten aan een eikeltje. Nu is ie oud en bijna aan z’n einde. Een boom die net niet de middeleeuwen heeft gekend …

We lopen langs landhuizen die statig verscholen staan achter rododendrons of ander bosschage.

Na een prachtige wandeling is het goed toeven in de tuin van een hotel in Voorden. Voldaan genieten we van een sorbet. Het leven is goed.

Hellendoorn – Zinderende wandeling

Op stap …. van Ommen naar Hellendoorn. Ruim twintig kilometer lopen in een zinderende zon. Het landschap glijdt langzaam langs mij heen. Boeren werken op het land. Fietsers rijden langs. Een praatje met een man die ook het Pieterpad loopt.

Mijn lichaam voelt zich in z’n element. Ik klim in een uitzichttoren. En dan loop ik toch weer tegen mijn hoogtevrees aan …. Ik dacht dat ik die kwijt was na de bergen in de Himalaya. Ik kijk mijn hoogtevrees recht in z’n gezicht. Dat helpt. Ik klim verder. Het uitzicht is mooi.

Ik vervolg mijn weg door een heuvellend landschap. Nederland is mooi. Rustig loop ik verder. Er lopen niet veel mensen. Een gedachte welt op … over een paar weken ga ik dan toch echt naar Montpellier, een ander bestaan opbouwen. Hoe dat werkelijk zal zijn kan ik mij nog niet voorstellen. Ik loop nu nog door bossen en velden in de stilte van de natuur. Ik geef de gedachte de ruimte …. ik kan fantaseren, vormen bedenken … maar dat heeft nu weinig zin. Ik laat mijn gedachte voor wat ie is …

Witte vlinders begeleiden mij op mijn weg. Ik zie een regenboog.

Na een prachtige wandeling stap ik Hellendoorn binnen.

Deventer - Diamanten

De zon zakt langzaam achter de bomen … een grote oranje bol. Op de achtergrond hoor ik stemmen.

Mensen genieten van de zoele avond.

Het kloostergebouw, mijn tijdelijk verblijf van mooie dagen vol met yoga en meditatie ligt weer achter mij.

Intense dagen….

Ik voel het nog vochtige gras onder mijn blote voeten … berg, hond, zonnegroet, boom …. de houdingen wisselen elkaar af. Mijn lichaam en geest genieten. De dag begint. Miertjes beroeren mijn huid. Een zonnestraal raakt mijn gezicht aan … zacht en warm.

Het is zeven uur.

Lopen in aandacht, zitten in aandacht, wandelen … snel, langzaam.

Mediteren …. gedachten en gevoelens laten zijn, innerlijke stilte ervaren ook al is het maar voor even.

De klok slaat tien.

Buiten in de tuin wisselen we verhalen uit, wat ons bezig houdt, wat ons drijft …. open, verbindend ….

We zien de sterren … diamanten die fonkelen in de zwarte nacht….

Wij zijn diamanten die - geslepen door het leven - meer en meer kunnen schitteren … ieder op z’n eigen plek, ieder in z’n eigen ritme.

Ik ga slapen.

Mijn pad gaat verder….. innerlijk en in de wereld … 

Zenderen – Stilte

Vanuit de stilte schrijf ik deze woorden.

Stilte om me heen, stilte in mijzelf ….

Vandaag is een stiltedag.

In stilte lopen. In stilte yoga beoefenen. In stilte mediteren.

In aandacht en oplettendheid.

Een vrouw belt, vogels kwetteren. Auto’s denderen richting Duitsland.

Ik zit in een tuin. Het gras, nog vochtig van de ochtenddauw, schittert als diamantjes. Een roos wiegt zacht heen en weer. De wind streelt mijn gezicht. De zon verwarmt mijn huid.

Het grint knerpt onder schoenen.

Stilte ….

Gedachten komen en gaan. De ene blijft wat langer haken. Ik kijk hem in z’n gezicht en laat hem gaan ….

Stilte ….

Het klokje klingelt ..... 10 keer.

Stilte ....

Zenderen – Op doorreis

Langzaam laat ik Voorburg achter mij. Een vlinder danst voor mijn neus als ik stop voor een stoplicht.

Eerder op de dag vraagt een vriendin mij wat voor dier ik zou willen zijn in een ander leven. Frappant die vraag. Ik heb mezelf gister dezelfde vraag gesteld. Het beeld van een luipaard kwam direct bij mij naar boven. Ik zou ook wel een vlinder willen zijn vanwege het mooie transformatieproces van rups naar vlinder of een adelaar…

Heel bewust sluit ik ‘Voorburg’ af. Dat was het dan. Zoals ik al zovele periodes in mijn leven heb afgesloten. Met een goed gevoel, maar tijd voor een nieuwe fase, rijd ik door ….

Met het zonnetje in de rug vervolg ik mijn weg.

Gedachten houden mij tegen om mij volledig over te geven aan wat ik onderweg zie.

Nog één stukje loslaten in vertrouwen …. een ingewikkeld stukje, voor mij.

Ik kom aan bij een kloostergebouw. Een statig pand waar ik vijf dagen meditatie en yoga ga doen.

Voorburg – Energie

Mijn energie stroomt weg …

Mijn batterij loopt leeg…

Ik houd het niet meer tegen.

Het zijn in mijn oude buurtje is klaar.

Ik heb de deur gesloten.

Het is klaar.

Afgelopen, uit.

Het is tijd om verder te gaan.

Mijn pad te vervolgen.

Stappen te zetten in een vormloze toekomst.

Open, weids.

Met plannen in m’n hoofd…

En als bagage mijn innerlijke rijkdom en ervaringen.

Langzaam sla ik de bladzijde om.

Nog eventjes …………….. geduld …………...geduld ……………………………………………

Voorburg – De magie van het moment

Ik loop door de straatjes van mijn oude buurt. Ik loop naar dezelfde winkels als voorheen, dezelfde routes die ik met mijn hond liep. Het is fijn om te lopen. Alleen ben ik niet geïnspireerd door wat ik zie, hoor, ruik en voel. Het is allemaal zo meer van hetzelfde ….

Dan plots komt mijn levensenergie terug. Ik herinner me weer wat ik kan doen ….. anders kijken naar dezelfde dingen ….

Hoe vaak heb ik niet – samen met mijn hond - hetzelfde rondje gemaakt. Bijna altijd viel iets anders mij op …. of keek ik met andere ogen naar dezelfde dingen …

Het zachte licht van een buitenlamp in de donkere nacht. Zoet ruikende planten. Het zilverachtige schijnsel van de maan. De blauwkleurende bramen. Een rustig voort glibberende grote bruine slak. Lachende ogen, stralende ogen, liefdevolle ogen, gesloten ogen, verdrietige ogen….

Ik zie een geweldige verscheidenheid aan vormen en kleuren…. iedere keer weer anders.

Wat vertellen jullie mij?

Ik hervind mijn inspiratie in de magie van deze momenten.

Voorburg – Verwondering

Het regent.

Een vriendin vertelt een verhaal over een schoolreisje. Hoe haar moeder bij terugkomst zei ‘Ach kind al die regen de hele dag ….’ Mijn vriendin kon dat niks schelen. Heerlijk al die plassen, leuk om in te springen …. Het schoolreisje ging naar een groot bos. Mijn vriendin was reuze in haar sas. Wanneer zag je nou een groot bos… toen …. lang geleden.

Ik vertel haar mijn verhaal. Een vriendin van mij ging naar Zwitserland op vakantie. Uniek in die tijd. Wij gingen niet met vakantie. We bleven thuis. Ik had wel plaatjes gezien van de bergen maar … bij thuiskomst vroeg ik haar honderduit …. Hoe is het daar. Hoe zien de bergen er echt uit  …. bergen …. Hoe voelt het als je omhoog, omlaag rijdt? Wat is er anders in dat land? Oh ik was vol verwondering. Stelde me van alles voor hoe het zou zijn in een ander land; hoe zijn de mensen, wat doen ze, hoe leven ze, hoe zijn de huizen, de wegen. Eten ze dan anders? Ik wilde alles weten. Ik wilde zelfs leven zoals zij …. in hun huid kruipen….

Nog steeds wil ik dat …. horen, verstaan, hoe zij hun leven beleven … om soms zelfs een beetje in hun huid te kruipen … Ik verwonder mij over al die verschillende vormen van leven, over al die verschillende manieren van leven ….

Op Curaçao heb ik de pracht van leguanen en hagedissen ontdekt. Hun huid met zijn schubbige grillige vormen …de kleuren die veranderen met de omgeving …. groen, blauw, bruinig… hun kleine pootjes, zo snel….. dat ik geen pootje meer zag maar een waas waar het pootje hoort te zitten. De leguaan die ja knikt als ik hem vraag of ik een foto mag nemen. Wonderbaarlijk ….

Ik kan mij over zoveel dingen verwonderen …….… gelukkig.

Voorburg – Inspiratie

Gek. Het ene moment ben ik in Curaçao, het andere in Voorburg. Curaçao, een andere omgeving voor mij. Ik weet dat andere dingen zien en ervaren mij inspiratie geven. Afgelopen week was weinig inspirerend voor mij, terwijl er toch genoeg gebeurt in en om mij heen. Ik merk dat ik mijn Voorburgse periode heb afgesloten met het dichtdoen van de voordeur van mijn huis begin juni. Ik heb letterlijk de periode hier – op deze plek - achter me gelaten. Ik heb bewust afscheid genomen de laatste zondag in mijn eigen huis. Nu zit ik voor een korte tijd in een oude bekende omgeving. En ik merk dat ik als het ware terug gezogen wordt in iets wat niet meer is en wat ik niet meer wil.

Tijd om verder te gaan ….

Ik heb een mooi gesprek met mijn zoon …. open, diep, inspirerend. Een mooi, bijzonder moment. Ik lunch met hem om 4 uur. Mijn tijdsbesef verandert hierdoor. Ik lunch meestal niet om 4 uur. Ik kijk op de klok; het is 6 uur, maar voor mijn gevoel 2 uur. De tijd lijkt teruggezet te zijn doordat ik mee lunch met mijn zoon. Apart.

Met een blij en rijk gevoel keer ik huiswaarts.

Voorburg – Weidsheid

Ik ben begonnen met mijn blog in het Frans. Hoe makkelijk ik in het Nederlands schrijf, hoe lastig om dit in het Frans te vertalen. Ik heb het vertalen dan ook snel losgelaten. Ook in het Frans wil ik schrijven vanuit mijn hart.

Ik zie een vogel hoog boven mij cirkelen. Opeens tolt en draait hij om zijn as door de lucht. Zoiets heb ik nog nooit gezien. Ik blijf verwonderd naar hem kijken. Dan vliegt hij zwierig verder. Ik zie zijn vleugels rustig bewegen. De lucht is blauw, uitgestrekt, oneindig groot. Ik zit net in een ingewikkeld proces. Een gedachte houdt me bezig … een gedachte die me uit mijn kracht haalt. De vogel haalt me uit mijn denken. Ik voel mijn levenslust weer opwellen bij het idee dat ook ik de weidsheid in ben gestapt, mijn vleugels uitslaand naar andere oorden, andere gebieden, nieuwe ervaringen, andere mogelijkheden …. Nu en dan val ik terug in mijn oude wereldje. Toch zet ik keer op keer een stapje verder in een open wereld, met overgave en vertrouwen.

Ideeën borrelen omhoog. Plannen die mijn toekomst langzaamaan vorm geven.

Een buurkat ligt op het gras, een pootje gebogen. Hij kijkt om zich heen, loert op vogels, spitst z’n oortjes als hij geluiden hoort. Uit een buurhuis komen keukengeluiden, boter spettert in een pan, gerommel in een laadje, andere geluiden die ik niet kan plaatsen. Ik hoor pianospel en verderop gitaarmuziek. Ik waan me even in een Italiaans dorpje. De kwetterende stemmen van buurvrouwen ontbreken nog … een hond blaft … een mooie avond.

Voorburg – Het leven een geschenk

Ik zit heerlijk op een terrasje … in de schaduw. Nog een paar weken ben ik in Voorburg, de plek waar ik de afgelopen negen jaar met veel plezier gewoond heb. De plek waar ik vele gelukkige momenten heb gekend, maar ook moeilijke, verdrietige, ingewikkelde … bodems die onder mij zijn weggeslagen. Zelfs plotseling, onvoorzien .... toch was het vaak niet helemaal onvoorzien.

Mijn intuïtie, mijn gevoel heeft mij wel gewaarschuwd. Maar …. ik wilde daar niet aan, aan dat gevoel. Ik redeneerde het weg. Een van die dingen die ik geleerd heb, de laatste jaren … luister naar je gevoel! Ik vind het niet altijd gemakkelijk om een verschil te maken tussen een diep gevoel en mijn eigen hersenspinsels. Mijn ervaring is dat regelmatig een heel ‘breitje’ aan gevoelens, gedachten en hersenspinsels elkaar in een hoog tempo afwisselen en door elkaar heen lopen. Haal er dan maar eens het diepe gevoel tussenuit. Ook wil ik bewust niet altijd mijn intuïtie geloven, want dat gevoel, die waarschuwing komt mij dan niet zo uit op dat moment!

En dan nog wat, soms is het gewoon niet gemakkelijk om dat gevoel voor 100% te vertrouwen. Alleen door het gevoel aan te gaan en te volgen heb ik geleerd vertrouwen te krijgen in dat gevoel…. met vallen en opstaan.

Voor mij spreekt mijn diepe gevoel de waarheid omdat dit diepe gevoel verbonden is met mijn ware ik, mijn ziel. Mijn ware ik laat mij voelen wat op een bepaald moment juist, oprecht, zuiver is voor mij.

De afgelopen jaren - en nog steeds - sta ik heel bewust stil bij mijn gevoel, gedachten en hersenspinsels. Stap voor stap heb ik dit weten te ontrafelen. Een hele weg …. en ik ben er nog lang niet. Dat geeft niet. Ik accepteer ook wie ik ben op dit moment …. met al mijn mogelijkheden en onmogelijkheden. Dat is prima. Misschien is zelfs een heel leven te kort om dit hele proces te ontwarren. Ik vind het fijn om hier mee bezig te zijn omdat ik ervaar wat mij dat geeft, brengt.

Mijn hele leven is een grote ervaring. Ik mag van alles ervaren en hiervan leren; wat past wel bij mij, wat past niet bij mij op dit moment. Mijn beleving kan ik ook delen al blijft het mijn ervaring. Dat is toch super. In ieder geval ben ik blij om mijn leven zo te mogen beleven. Niet altijd gemakkelijk, maar wel verrijkend, dynamisch. Voor mij is het leven een geschenk. Een geschenk dat ik met beide handen openmaak …. vol verwondering wat ik allemaal tegenkom en vind.

Voorburg – Drijfveer

M’n laatste cursus avond Frans. Ik heb genoten van het afgelopen jaar … een taal die zich meer en meer opent voor mij. Iedere keer een stapje verder in het nog beter begrijpen van deze mooie taal.

Voor mijn verhuizing ben ik dagelijks bezig met het me verdiepen in de Franse taal. Ik voel een enorme drijfveer. Ik ben een onverzadigbare spons. Nog meer woorden, nog meer inzicht in de gewoontes van de Fransen, nog beter zicht op de grammatica. Ik wil de Fransen begrijpen, hun ideeën, hun manier van leven, hun cultuur. Natuurlijk, het blijven generalisaties. Ik wil me compleet onderdompelen in het Franse leven, maar dat gaat komen ….

Ik houd ervan om me te verdiepen in verschillende leefwijzen, verschillende leefstijlen. Boeiend, maar ook leerzaam. Hoe kijkt een ander tegen de wereld aan, wat zijn zijn drijfveren? Hoe denkt hij? Wat is belangrijk voor hem? Wat is zijn motivatie? ...