Vic-la-Gardiole – Nog een cadeau

Ik rijd naar een plaatselijke markt. Franse markten zijn zoveel leuker dan Nederlandse, vind ik. Op een Franse markt kijk ik mijn ogen uit wat de marktlui verkopen. De Fransen eten alles van een beest; poten, kop, ingewanden en alles wat er tussen zit. Alles netjes uitgestald in hun krampjes. Ook de presentatie van vissen en schepdieren zijn een feest voor mijn ogen.

Ik ben te laat voor de markt. Op een terrasje drink ik een kop koffie. Een vriendin belt mij. Zij heeft vanochtend een Schotse ontmoet in Nederland. Deze vrouw woont in Montpellier …. al jaren. Ik ga contact met haar leggen.

De ontmoetingen van afgelopen dagen en de Schotse vrouw die ik binnenkort ga ontmoeten bevestigen mij dat ik op de goede weg ben.

Ik heb veel achter me gelaten ook mijn zekerheden, maar ….. en dat is mijn ervaring …. ik heb de stap gezet, ik heb mijn hart gevolgd en geopend….. en dan ……komen prachtige, bijzondere cadeaus op mijn pad.

En dat geld voor iedereen!

Later op de dag lig ik weer in de zee. Dit keer de mediterraanse zee. Ik trek mijn baantjes. Ik geniet van het koele water om me heen. Ik ben blij.

Vic-la-Gardiole – Ontmoeting

Ik ga een dagje stappen met mijn nieuwe vrienden. We treffen elkaar in Nîmes. Een van mijn vrienden woont daar. We spreken af bij een parkeerplaats bij de eerste afslag van de périférique. Mijn vriendin noemt de naam van de afslag.

Ik drink een espresso op een terrasje in een dorpje. Ik voel me thuis op een bepaalde manier.

Ik rijd door naar Nimes. Als ik de weg niet ken en zeker de plek waar we hebben afgesproken niet, neem ik royaal de tijd om er te komen …. om geen stress te krijgen mocht ik verkeerd rijden. En wat gebeurt …. Ik neem een verkeerde afslag. En dan komt toch de stress om de hoek kijken. In een winkel vraag ik de weg. Een behulpzame bediende legt mij duidelijk uit hoe ik moet rijden. Toch gaat het fout …. Ik herinner mij op een gegeven moment niet goed meer of ik rechts of links moet afslaan. Maar weer vragen dan. Dan vind ik de juiste parkeerplaats. Ik ben 10 minuten later dan de afgesproken tijd. Mijn vrienden zijn er nog niet. Achteraf valt alles reuze mee. Stress was niet nodig geweest.

Ik vind het steeds bijzonder om zo’n onbekende plek te vinden.

Een vrouw komt op mij af. Ze wil een euro voor de bus. Na een lange aarzeling van mij geef ik haar de euro. Ze loopt weg met haar euro in haar hand. Komt terug en wil nog een euro voor haar vader. Nee.

Mijn vrienden komen …. We rijden door naar Nîmes-centre. Het is warm. We lopen langs de oude Romeinse gebouwen. We praten, we delen een stukje van ons leven.

Ik heb twee fijne mensen ontmoet.

Vic-le-Gardiole – Cadeaus

Het begint te regenen. Het is 7 uur. Ik ruim snel mijn spullen op om geen natte dingen in mijn auto te hoeven meenemen. En dan de tent …. het was gemakkelijk bij de demonstratie, maar niet in een dreigende regenbui….

Het is me niet gelukt. Morgen maar oefenen.

Ik heb een mooie route uitgezocht richting zuiden, maar de aanhoudende regen maakt de route minder mooi. Ik zie niet zoveel om mij heen. Ik stop in Mende voor een kop koffie en besluit mijn hele plan te wijzigen. Het blijft maar regenen … ik rijd door naar Montpellier, daar waar de zon schijnt, daar waar het warm is.

Ik zoek naar een prettige camping. Ik kom terecht bij een overvolle camping aan zee. Maar het is tijd voor een plek. Ik vraag of er nog een plekje voor mij is. En ja! Voor € 42,50. Nou dan kan ik beter in een hotel gaan zitten voor die prijs geef ik als antwoord. Ik rijd door. Ik krijg er een beetje genoeg van. Ik ben de hele dag al onderweg. Ik weet hoe het werkt bij mij. De knop om om in een andere mood te komen. Vertrouwen te hebben dat er ergens een mooi plekje is voor mij….. en ja hoor. Ik zit op een heerlijke rustige camping tussen de wijngaarden.

Ik doe wat boodschapjes in het dorpje even verderop. En wil daarna een lekkere douche nemen. Iets laat mij doorrijden naar de zee en het strand. Een verdrietig gevoel komt op …

Ik zit aan de rand van de zee. Een ander gevoel komt boven. Een gevoel dat beter bij mij past … blij, genietend van het nu …. de golven rollen nu naar het strand … het lijkt alsof ze applaudisseren, het lijkt alsof ze mijn gevoel toejuichen.

Twee vrouwen gaan een eindje verder op wat rotsen zitten. Frappant, van een afstand heb ik direct contact met een van hen. Een tijdje later komen ze naar mij toe en gaan naast mij zitten. Morgen gaan we samen wat ondernemen.

Wat een mooie dag!

Brioude – Voor alles is een eerste keer

Ik zit op een bankje aan een riviertje. Ik hoor een waterval die ik niet kan zien.

Het groene water weerkaatst de bomen. Het voelt sereen, deze omgeving…. ik ben in de Auvergne.

Ik heb een mooie rit gemaakt van Parijs naar hier. De Franse snelwegen zijn prettig, zelfs rustig. Ik ben één van de weinige Nederlanders op de weg richting het zuiden.

Aan het einde van de middag heb ik een blik op de kaart geworpen – ik heb geen tomtom – om te zien waar ‘groene’ weggetjes zijn om een mooi plekje voor de nacht te vinden. Bij de afslag richting Puy-en-Valay kreeg ik na enkele minuten al een camping bordje te zien …. die heb ik gevolgd.

Voor alles is een eerste keer …..

Ik heb een tent opgezet…. alleen.

Het is wel een twee minuten ding, maar toch …. Ik heb het gedaan. Ik denk dat ik in totaal 8 minuten nodig had om ook de haringen met mijn armkracht in een harde grond te krijgen. Ik heb geen hamer. Daar heb ik niet aan gedacht om mee te nemen. Het is voor het eerst in drie maanden dat ik iets nodig heb dat ik niet bij me heb en wat praktisch zou zijn.

Toen ik de tent kocht, heb ik trouwens wel om een demonstratie gevraagd hoe de tent weer in elkaar te vouwen. Ik heb van meerdere kanten gehoord dat dat een ‘ramp’ is. Het is dus heel gemakkelijk …. Ben benieuwd morgenochtend ….

Ik sta op een camping die € 8,20 voor een nacht kost. C’est donné zoals de Fransen zouden zeggen …. Het is te geef. 

Ik heb genoten van een Frans maal die mijn Parijse vriendin mij heeft meegegeven. En …. een heerlijke wijn. 

Paris – La France m’accueille

Wat een regen. De hele weg komt het water met bakken uit de hemel totdat ….. ik de Franse grens passeer en de zonnestralen mijn auto binnen vallen en mijn gezicht verwarmen. De lucht is nog grijs, maar die enkele zonnestralen die door de grijze massa heen breken bereiken mij. Wat een ontvangst.

Naarmate ik Frankrijk verder in rijd, klaart het weer op. In Parijs is het zonnig.

Ik ontmoet mijn vrienden van weleer; een vriendschap die dateert van mijn au-pair tijd in Parijs, ruim dertig jaar geleden. Toen had ik het met mijn vriendin er al over om in Frankrijk te blijven en hier een bestaan op te bouwen. Mijn leven liep anders. De liefde lokte mij terug naar Nederland. Maar nu …. dertig jaar later … krijgt het idee van toen vorm.

Vanaf nu praat ik alleen nog maar Frans.

Zeist – Aan de vooravond van …

Ik sta aan de vooravond van mijn vertrek naar Frankrijk.

Mijn auto staat klaar. Alles wat ik nodig heb zit erin. En dat is eigenlijk niet zoveel.

Wat gaat het leven mij daar brengen? Welke verrassingen brengt mijn pad mij?

Ik heb zin om een ander leven op te bouwen. Ik ben benieuwd wat makkelijk gaat en waar ik tegen aan ga lopen. Ik heb ideeën om uit te voeren, ik heb plannen. Maar hoe het daadwerkelijk zal zijn, ga ik ervaren als ik daar ben. Het is aan mij om mijn leven vorm te geven.

Ik spreek de taal, ik ken de Franse manier van leven, maar nog niet alle finesses ….. die ga ik ontdekken. Ik houd van de warmte en het buiten leven, van de natuur en …. van mensen.  Ik houd van de nieuwigheden die andere culturen mij laten ontdekken, andere denkwijzen. Het fascineert mij hoe andere mensen leven, voelen en denken.

Ik heb afscheid genomen van mijn kinderen en mijn vrienden. Het voelt niet als een afscheid; ik neem iedereen mee in mijn hart…. die heb ik altijd bij mij, dus da’s praktisch. Mijn kinderen en sommige vrienden komen naar Frankrijk. Anderen zie ik weer als ik in Nederland ben. We hebben het gemak van telefoons, whatsapp en skype. Zo houden we contact.

Ma vie française commence …. presque … bijna

Ik sta open voor wat komen gaat.

Zeist – Bouwen

Ik sta ‘on-hold’. Ik moet nog even wachten om mijn leven een andere vorm te geven en verder uit te bouwen in een ander land, een nieuwe bestemming.

Ik denk na over ideeën die ik vorm kan geven. Vormen die mensen met elkaar verbinden, die mensen met elkaar in contact brengen. Ik kan heel veel vormen bedenken. Maar … voor mij is het belangrijk dat ik met één vorm begin. Stap voor stap de ene vorm na de andere. Zo zal ik mijn bestaan opbouwen.

Ik ga beginnen met zo snel mogelijk, zoveel mogelijk mensen te leren kennen. Hoe? Lid worden van bestaande clubs en netwerken. Daarna nodig ik mensen uit voor mijn Table ‘Petites Bulles’; een aangenaam toeven met hapje en drankje en een inspirerend gesprek rond een bepaald thema of probleem dat op een moment speelt……de eerste steen die ik ga leggen op het fundament dat ik al heb gebouwd. Mijn inzet, mijn werk is de juiste mensen met elkaar verbinden.

Ik heb het spelletje Jenga gekocht. Mijn ideeën schrijf ik op een steentje. Door de tijd heen zullen de losse steentjes – stap voor stap - een stevig huis vormen. Een huis waar de deur openstaat voor iedereen die binnen wil komen. Ik ben visueel ingesteld, vandaar het huis als symbool.

Wie weet, hebben jullie, mijn lezers, ook ideeën ….. ik hoor ze graag.

Ik schrijf je idee op een steentje met je naam erbij.

En natuurlijk laat ik je weten als jouw idee vorm krijgt en wie weet nog meer ….. maar dat kan ik nu nog niet overzien.

Zeist – Een heerlijke dag

Ik ben op weg naar mijn vrienden in Tiel voor een kop koffie.

Buiten in het warme zonnetje en een heerlijke tuin, drinken we …. thee. Daar hebben we trek in.

We genieten van elkaars gezelschap.

Even later lopen we door een weiland richting de Waal. Drie prachtige ooievaars staan statig een eindje van ons vandaan. Opeens vliegen ze weg…. bang voor de hond? Een fraai gezicht; hun wit/zwarte lijf tegen een heel donker wolkenpakket dat dreigend onze richting uitkomt. We zijn het erover eens dat de bui langs ons heen gaat drijven ….

We wandelen verder, nu langs de Waal. Wat is het hier mooi. Ik geniet. Grote rijnaken klieven rustig door het water. En dan …. begint het te regenen, hard en harder. We rennen naar de bosjes; een goede beschutting. 

Ach, een zomers regenbuitje…..……maar de regen blijft flink aanhouden…. we komen drijfnat terug bij de auto.

Na een kop chocolade melk, een smakelijke maaltijd, een verrukkelijk ijsje en een tochtje door Tiel is de heerlijke dag voorbij.

Ik rijd weer terug naar Zeist.

Wat een fijne mensen heb ik ontmoet.

En wie weet …. is het appartement dat een van mijn vrienden op internet gevonden heeft …. voor mij bestemd.

Zeist – Een nog langer moment van rust

Ik heb een weekend lang een moment van rust gehad.

Het boek dat ik las was heel spannend …..

Maar het boek is uit …. zaterdag al.

Ik denk veel na. Soms ben ik daar moe van … van al mijn gedachten.

Het zijn ook niet de minste zaken waar ik over nadenk:

Hoe verwoord ik nou precies en kernachtig  wat voor mij vrijheid betekent

Hoe beschrijf ik liefde in een paar korte duidelijke zinnen

Wat is leven voor mij ….. kort samengevat

Wat weerhoudt mij soms om de dingen te doen waar ik blij van word … in één woord

Hoe rijm ik wat mijn diepste gevoel mij zegt en de andere werkelijkheid die ik nu zie

Waarom glibberen er zoveel naaktslakken door de tuin

Ik heb op bijna al mijn vragen antwoorden, maar dat is dan een heel verhaaltje, die antwoorden.

Maar ach, dat geeft ook helemaal niet.

Behalve de laatste vraag. Daar heb ik een kort antwoord op. Of het antwoord juist is weet ik niet. Ik ben geen slakken deskundige. 

Zeist – Een moment van rust

Ik zet mijn kopje thee met water dat uit een Quoocker komt. Reuze praktisch; het stomende water stroomt zo het kraantje uit. Ik vraag me af hoe het water zo snel zo heet wordt. Mijn thee is in een luttele 3 seconden klaar.

Ik vind dit soort snufjes leuk. Ik houd van allerlei technologische dingen en nieuwigheden.

Maar  …. ik mis wat.

Ik heb nagedacht wat ik dan mis. ….

Het gaat me te snel.

Ik houd ervan om te wachten tot het water kookt om dan het kokende water in mijn kopje te schenken.

Nu houd ik mijn kopje onder het kraantje van de Quoocker en klaar.

De ‘ouderwetse’ manier is een moment van rust. En blijkbaar vind ik dat prettig.

Frappant dat zo’n Quoocker mij dat duidelijk maakt.

Zeist – Cadeautjes

Ik maak kennis met een buurvrouw. Zij vraagt of alles naar wens is. Ja, het is hier ook weer goed toeven. Ik mis wel een apparaat om koffie te zetten; een kop koffie tijdens het schrijven vind ik fijn. Misschien hebben mijn vrienden die wel meegenomen op hun vakantie. Een goede kop koffie op de camping is ook wel lekker. Ik krijg een koffiezetapparaat mee van de buurvrouw.

Ik doe een boodschap in Zeist. Een andere omgeving met winkels om de hoek.

Daarna rijd ik door om mijn auto te laten controleren. Alles prima in orde. Ik hoef niets te betalen. Ook weer zo’n cadeautje.

Ik regel nog wat andere praktische zaken voor mijn vertrek naar het Zuiden.

Het begint nu wel op te schieten. Nog een tiental dagen ….

Zeist – Een volgende etappe

Ik heb afscheid genomen van mijn hond…. mijn trouwe lieve hond.

Via Vlaardingen naar Zeist gereden. Dat is een omweg …. maar ik had een gezellige afspraak met een jarige vriendin. Op een zonnige terrasje hebben we vele onderwerpen de revue laten passeren, met als kern: het leven …

Hoe zouden jullie, de lezers van mijn blog, het leven omschrijven?

Wat betekent leven voor jullie? 

Empe – De laatste dag

Na bijna drie en een halve week is dit mijn laatste dag in Empe. Morgen ochtend vertrek ik naar mijn volgende bestemming.

Mijn zoon komt langs om dag te zeggen tegen onze hond. Onze hond die een geweldig nieuw baasje heeft en een geweldige plek om te leven.

We gaan indisch eten. De kok is druk bezig met de voorbereidingen; heerlijke geuren bereiken mijn neus ….

Gisteravond heb ik met twee vriendinnen in Deventer gegeten. Een vriendin haalde mijn eerste etentje op mijn studentenkamer aan. Je was zo vrij, zei ze. Bij mij komt de herinnering boven van een gespreksonderwerp dat ik toen aanhaalde: Wat is leven? Ik praat over ruim dertig jaar geleden. De vraag is mij bezig blijven houden. Door de jaren heen zijn mijn antwoorden dieper geworden. Het ultieme antwoord heb ik bepaald nog niet gevonden. En misschien is dat juist ook niet de bedoeling van het leven. Het steeds verder en dieper zoeken brengt meer wijsheid, meer inzicht, meer bewustwording ….

Ik voel het borrelen en bruisen binnen in mij ….  Wat brengt de toekomst mij?

Empe – Gelukkig

Ik voel me gelukkig… met de mensen om me heen, de honden die aan mijn voeten liggen, de natuur …. we voeden elkaar…. een liefdevolle omgeving.

Ik heb m’n eerste paardrijles gehad op een van de paardjes die in de wei staan. Een mooie ervaring! M’n paard stapt rustig met mij op z’n rug, zeker van zijn stappen, door het weiland. Mijn begeleidster loopt naast me en houdt het hengsel van het paard vast. Ze vertelt me dat zij met paarden omgaat vanaf het moment dat zij het woord ‘paard’ kon zeggen. ‘Dan ben je nu gewoon één met paarden’ zeg ik. Ze beaamt het. Mooi.

Een pijnlijke gedachte haalt mij uit mijn open, gelukkige gevoel. Oh, oh die gedachten ….wat ze al niet teweeg kunnen brengen…. en ….. ze maken weer iets duidelijk ….. Aan het gedichtje dat ik laatst van iemand kreeg kan ik weer een zin toevoegen …

‘Als je je kunt ontspannen in pijn, zul je een nieuwe opening in je hart vinden’

Ik ga een ritje maken. Even later wandel ik door Doesburg. ‘Hoi’ roept iemand. Ik beantwoord haar groet. Een gevoel van liefde borrelt weer op. Liefde voor mensen en een gelukkig gevoel bij alles wat ik zie en meemaak.

Nu zit ik heerlijk buiten. De regen klettert op m’n afdakje. 

Empe – De haan

Ik houd van het geluid van kraaiende hanen. Ik vind het rustgevend. De klanken resoneren in mij …

Ik ben onderweg naar het kleinste stadje van Nederland: Bronkhorst.

Ik stop bij een boerderij die– hoe kan het ook anders - boerenijs verkoopt. Ik kies een ijsje met hazelnootjes. De € 1,50 voor het ijsje leg ik in een bakje die daarvoor bedoeld is. Buiten staan stoelen klaar. In het zonnetje geniet ik van mijn lekkere ijsje.

Met een pontje steek ik de IJssel over. Niet veel later rijd ik Bronkhorst binnen.

Ik loop door de smalle en korte straatjes van het kleinste stadje en beeld me het leven van de hier wonende mensen in. In mijn fantasie zie ik een hechte gemeenschap. In zo’n klein stadje ben je op elkaar aangewezen. Ik stel me het artistieke leven voor van de kunstenaars die hier hun galerie hebben … ik kom niet verder dan dat ik niet zou willen ruilen met hen. Ik geniet van wat ik zie …. de keurig nette tuinen vol bloemen, een stukje oud bos, de oude gebouwen, een oud herenhuis …. Welke verhalen herbergen deze huizen? … mensen die uitrusten op een terrasje … ik kijk naar hen. Wat gaat er in hen om? Genieten ze van het moment? Of zijn hun gedachten elders?

Langzaam laat ik het stadje achter me …. Een haan kraait ….

Empe – Niets

Een paar mensen vragen zich af waarom ik niet meer schrijf. … Ik had geen flauw idee waarover ik had moeten schrijven de afgelopen dagen….. geen inspiratie. Waarop mijn zoon zegt dat inspiratie in de kleine dingen zit. Hij heeft gelijk.

De laatste dagen ben ik tegen mijn verveling aangelopen. Dat is weinig inspirerend. Ik kan hier genoeg doen en  zien, ik ben in goed gezelschap met mezelf….. Vreemd dus dat ik me verveel. Maar toch …. Ik heb meer contact met mensen nodig of in ieder geval een betere balans tussen mijn eigen ruimte die heel belangrijk voor mij is EN een uitwisseling van gedachten en ervaringen met anderen. Die balans is voedend voor mij.

Ik rijd langs een veldje waar wel twintig ooievaars staan… wat een prachtige beesten. Statig gekleed in hun wit zwarte jasje pikken ze her en der wat uit het gras.

Samen met een vriendin loop ik door Zutphen. Ik vind het heerlijk om door de ogen van een ander dezelfde straatjes te bekijken die ik eerder deze week ook gezien heb. Een ander ervaart de dingen weer anders dan ik, ziet ook weer andere dingen dan ik, weet ook weer andere dingen dan ik….of we ervaren hetzelfde. Het delen van …. is mooi …. is verrijkend, vind ik. 

Het regent. … en ik, ik zit heerlijk buiten en beschut. De regen klettert op het dakje. De honden liggen aan m’n voeten. …..De buurman heeft een maaltje eten voor me klaargelegd …. vers geplukt uit de moestuin…..Ik heb het goed.

Empe – Weldadig

Ik had een lastige dag. Ik bots tegen mijzelf aan, tegen mijn ongeduld, tegen de kalmte en de rust die deze omgeving uitstraalt. Ik wil bewegen, doen, erop uit trekken, nieuwe ervaringen opdoen.

Plots realiseer ik mij dat deze omgeving, dit moment weldadig is voor mij. Dit is mijn nieuwe ervaring. Ik geef me eraan over. En op dat moment voel ik een andere energie om mij heen, een hele lichte, ijle energie. Woorden schieten eigenlijk tekort om dit gevoel uit te drukken. Het is een energie die heel aantrekkelijk is, een energie waarin ik wil blijven hangen ….  Het voelt als een soort van opening naar een andere dimensie, een hoger iets. Een opening naar een ruimte waarin alles mogelijk is, een ruimte waarin mijn hart volledig geopend is, een ruimte waarin mijn innerlijke vrijheid mijn liefde laat vloeien. En in die ruimte van liefde krijgen mijn intenties vorm.

Ik zet koffie. Ik draai me om. De honden beginnen onmiddellijk te kwispelen als ik naar ze kijk. Wat mooi! Ik buk om de honden te aaien. Ze komen naar me toe …. Ik voel mijn eigen blijdschap en die van de honden …