Voorburg – Zijn

We krijgen een maaltijd in het vliegtuig. Ik eet en realiseer me dat wat ik eet met liefde is gemaakt. Liefde .... de natuur geeft met liefde - onbaatzuchtig, overvloedig, zonder moeite en wij hebben ontdekt wat goed is om te eten en wat giftig is. We hebben bereidingsmethoden bedacht, manieren van bewaren en opdoen. We hebben machines ontwikkeld …  gemaakt van producten uit de natuur. Onze geest is creatief in het bedenken van mogelijkheden..... en de natuur levert alles wat wij nodig hebben. 

Wij vermengen, boetseren ….. opnieuw en opnieuw. Telkens nieuwe, andere mogelijkheden en vormen ontdekkend..... in de basis is alles al aanwezig.  Als liefde de basis is, als onze motivatie liefde is bij alles wat we doen verrijken we onszelf en tegelijk elkaar. Liefde ….. de verbindingslijm tussen alles en iedereen. Zo simpel is het!

Het voelt alsof een energie door mij heen stroomt en gebruik wil maken van mijn talenten om zich te uiten. Ik voel een pure blijdschap, een pure liefde. En ik weet dat ik op de goede weg ben.

Ik loop m’n straatje in …. een bekend en tegelijk vreemd gevoel bekruipt me … een oude angst wil zich laten gelden. Een angst die me vertelt dat ik niet mezelf kan zijn op de plek waar ik nu naar toe ga. ‘Angst, ga van me weg. Je brengt me niets! Integendeel. Je bent nergens op gebaseerd. Je doet je best om mijn ware ik te verbergen ….. maar die tijd is voorbij. Ik weet dat er niets anders is dan alleen maar om mijn pure, oprechte, stralende, liefdevolle zelf te zijn. Ik weet door ervaring dat als ik hier van afwijk, dingen niet goed lopen voor mij. Dus …. Angst, waar ben je bang voor? Bang dat je weer tegen de lamp aanloopt als ik mijn ware ik laat zien? Dat is de wereld op z’n kop!!’…….

Zo simpel is het. Maar om die staat van zijn vast te houden …. is verre van simpel.

Ik bel aan en stap het huis binnen. Mijn logeeradres ….. voor de komende periode.

Curaçao – Een andere bestemming

Ik geniet van de vogels en hun gezang, van het prachtige kleurenspel van het ochtendlicht … het gevoel dat het licht bij mij opwekt is onbenoembaar, onuitsprekelijk ….

Langzaam komt het leven op gaan. Hier en daar blaft een hond, hoor ik een auto … stemmen uit een huis ….

Ik pak m’n koffer …. ik vertrek naar een andere bestemming, andere, nieuwe ervaringen.

Ik heb het gevoel dat ik lang op ‘het eiland’ ben geweest.

Mijn zoon zwaait. Ajo. Tot snel! Het moment raakt me diep … in mijn hart … zoals hij daar staat …. een handgebaar en hij loopt weg … zijn pad …. oprecht en eerlijk, bruisend en vol vertrouwen…

Met een intens gevoel van geluk, dankbaarheid, rijkdom en liefde stap ik in het vliegtuig.

Curaçao – Bijzondere momenten

Een dag samen met mijn zoon op pad. We vertrekken vroeg; half 8. Op naar de Christoffelberg. Het regent. Het beklimmen van de berg is op eigen risico …. laatste 25 meter is even doorzetten, vertelt de beheerder. De weersverwachtingen zijn niet levensbedreigend, maar we weten het nooit hè, met het weer, vervolgt hij optimistisch.

Of het regent of niet, het maakt niet uit, het water stroomt langs onze lichamen naar beneden. Het is warm, broeierig. Halverwege laat ik een fles water achter. Ik heb genoeg voor allebei om boven te komen. Het scheelt weer gewicht. Een spectaculaire klimpartij wacht ons. Na een klein uurtje bereiken we de top…. een fantastische beloning. Fris beginnen we aan onze terugtocht. Op een punt bekruipt me een angst … een herinnering aan een ander moment komt boven….. smalle richel boven een afgrond. Nu sta ik weer op een smalle richel en nog veel hoger ….

Mijn lichaam geniet van het klimmen, klauteren …. heerlijk.

We pakken de auto. Steile en slingerende weggetjes door het prachtige park brengen ons naar andere punten.

We gaan naar Boka Tabla. Vier punten waar het bulderende water samenstroomt vanuit verschillende kanten, tegen elkaar opstoot en weer uit elkaar spat, nieuwe vormen makend in een eeuwige dans … innig, omstrengelend, loslatend…. opnieuw …. een nieuwe dans, een bulderende kus ….

We nemen een duik in een baai. Het water is verkoelend en glijd gewelddadig langs mijn lichaam. Ik zie vliegende visjes, en nog een keer, en nog een keer.

Ik ga naar de bewoners van ‘mijn’ huis. Zij heeft haar oude foto album klaar liggen. ‘Zie je die schommel daar, die wilde mijn vader weghalen …. ’. Ik laat haar de foto zien van mij op de schommel. Dezelfde schommel…

De boom waar ik in klom en pilootje speelde is omgewaaid tijdens de orkaan. Veel is er niet veranderd. Zelfs de wastafel in de badkamer zit er nog. Of ik nog namen van de buren ken. Nee. Ik ken de naam van het buurmeisje met wie ik speelde. De overbuurvrouw noemde mij Mi Dushi. ‘Oh ja, ik weet wie je bedoelt!’ roept ze uit.  Ze noemt de naam van haar overbuurvrouw. We wisselen verhalen uit. We hebben het over macamba’s. Weet je, we zijn allemaal mens. Allemaal op zoek naar een stukje geluk. En in die zin allemaal hetzelfde. ‘Hoor je dat’ zegt ze tegen haar dochter. ‘Ik zeg precies hetzelfde tegen haar’.

Wat een bijzonder moment.

Mijn zoon en ik sluiten de dag af met een ijsje bij Zuikertuintje. Ik kijk terug op een heerlijke dag. Ook met hem heb ik bijzondere momenten gedeeld.

Curaçao – Sterk gevoel

Zal ik wel, zal ik niet nog één keer langs mijn ouderlijk huis rijden. Nee, ik heb het wel gezien.

Onderweg richting Punda, zei een diep gevoel me nog een keer langs het huis te rijden. Ik stop boven op de heuvel. Ach, laat ik dan ook nog maar wat foto’s nemen. Ik stap weer in …. Hallo! roept iemand vanuit de tuin. ‘U hebt mij foto’s zien maken van uw huis. Ik heb hier als kind gewoond.’ Een heel verhaal volgt …..

Ze nodigt me voor morgen uit om het huis te komen bekijken. Ben ik blij dat ik mijn gevoel gevolgd heb!

Alles wat ik doe, wordt voor nu de laatste keer. De laatste keer door Punda lopen, de laatste keer over de Pontjesbrug …. Ik koop een heerlijke bastidos; een soort milkshake maar dan met vers fruit. Het is drukkig in de winkelstraatjes.

Een gigantisch cruise schip is aangekomen. Wij vertrokken destijds met een passagiersschip 'De Prins der Nerderlanden' richting Nederland. Zeventien dagen varen. Ook wij deden verschillende havens aan. Maar dat was voor een andere reden: laden en lossen van goederen. Nu cruisen mensen de wereld over in een schip dat net een klein dorpje op het water is, inclusief een winkelstraat. Op gezette tijden het moois aan wal zien en dan op tijd weer terug voor het diner. Nee, niks voor mij, zo’n cruise.

Na mijn boodschap vlug naar huis terug. Bikini aan …. op naar het water.  

Prins der Nederlanden

Curaçao – Overspoeld maar nooit verdronken

Ik sta voor dichte deuren ….

Het landhuis dat ik wil bezoeken is niet open vandaag. Ik vervolg mijn weg. Ik wil nog steeds ontdekken wat de authentieke Curaçaose kunst is. Een van de eerste dagen ben ik langs een bord met aanduiding ‘Handcraft Caribbean Art Shop’ gereden. De shop ligt langs de weg richting Santa Barbara, herinner ik me. Nee dus. Een ander beeld komt boven. Het is op de route naar Jan Thiel. Laat maar denk ik. Ik ga wel wat anders doen en rijd richting huis. Na twee minuten bedenk ik me. Kom op, zo ver is het niet van hier. Ik draai om. De borden die verwijzen naar de shop doen mij belanden in een kleine chique wijk boven op een heuvel met prachtig uitzicht over de Caracasbaai en het Spaanse Water. Een cadeautje ….. dit uitzicht had ik niet willen missen.

In de shop verbaas ik mij over de spullen die er staan …. souverniers, souverniers en souveniers. Handcrafted … nee! daar geloof ik niks van. Carribean is het zeker. Art – ok – dat kan nog wel …. de vormen zijn uiteindelijk ontstaan uit iemands creatieve energie.

Ik vraag of ik op het balkon mag genieten van het uitzicht. De verkoopster komt naast me staan. We raken aan de praat. Of ik hier wil wonen en wat ik doe, vraagt ze. 'Wij hebben behoefte aan coaches. Ga praten met mensen. Zo krijgt het vorm…..'

Ik vertel haar over de hartelijkheid, de lachende ogen en de gezelligheid van de mensen die ik ontmoet op het eiland. 'Ja, wij houden van gezelligheid. We laten onze problemen voor even los en hebben plezier met elkaar ….. Kom weer langs als je werk hebt gevonden!' zegt ze met een twinkel in haar ogen.

s’ Middags kajakken met mijn zoon. We hebben plezier. We varen naar Barbara Beach; het strand uit mijn jeugd. Ik herken de boom waar wij onder zaten.  Of het klopt of niet; de boom dáár met zijn specifieke vorm is ‘onze’ boom. Ik plons in het water, net als 50 jaar geleden. Ik speel met het zand, net als 50 jaar geleden. Een bijzonder gevoel. Als klein meisje van 3 deed ik dezelfde dingen …. urenlang …. visjes kijken, zwemmen, volledig opgaand in mijn spel met het water en het zand. Ik zie ons weer zitten. Mijn oma ook. Zij was bij ons …voor zes weken op vakantie. Een heel leven zit tussen deze twee momenten. Nu ben ik samen met mijn zoon. De rollen zijn omgekeerd. Ik voel een diepe dankbaarheid en verbondenheid …. de golven en stormen van mijn levenszee hebben het kind in mij dat vol verwondering en levenslust in het leven staat …. wel overspoeld maar nooit verdronken.

Overspoeld maar nooit verdronken

Curaçao – Een feest voor mijn ogen

Op naar Santa Martha. Ik geniet van de weggetjes, de natuur, de vogels en de leguanen die loom op straat liggen en snel de bosjes inschieten als ze me horen aankomen. Wat een prachtige tocht. Het uitzicht bij Santa Martha, de baaitjes, de rotsen, de zee, de mensen. Alles is een feest voor mijn ogen.

Flamingo’s lopen elegant op hun dunne pootjes door het water. Ze roepen elkaar en vliegen plotsklaps weg. Wat een fantastisch gezicht.

In een baai vieren locals feest. De partytent is opgezet, de BBQ staat klaar. Een band speelt swingende muziek. En ik zwem in het water.

Curaçao – Onverwachte ontmoetingen

Een beetje slome dag met onverwachte ontmoetingen. Ik ga naar Punda; op zoek naar een horloge. Het regatta weekend is van start gegaan, dat is waar ook. Ik ben het helemaal vergeten. Wat mij opvalt is de kinderhoek die de organisatie speciaal heeft opgezet voor deze gelegenheid. Ik zie allemaal - in mijn beleving - ouderwetse spelletjes. De spelletjes die ook in mijn kindertijd gedaan werden. Frappant dat dat blijft bestaan ….

Vijf zeilschepen komen met een vaartje de Sint Anna Baai binnenlopen. De pontjesbrug blijft open. Ik pak de ferry om naar de andere kant te gaan. Ik heb trek, maar de toeristische cafeetjes trekken mij niet. Ik loop door en kom bij de Fortkerk uit. Een deur staat open … ‘Doet u ook mee met de workshop?’ Nee, ik wil de kerk bekijken maar die is alleen open tijdens de kerkdienst. Tja. Even later komt een vrouw. ‘Kom maar mee, dan doe ik de deur open’. Ze vertelt enthousiast over de kerk. We raken in gesprek. Ik vertel haar over mijn boek, over innerlijke vrijheid. ‘Wij zijn net bezig over innerlijke vrijheid en het samen werken met onze talenten in onze workshop. Je moet Maria ontmoeten, de leidster van de workshop’ Hoe frappant. ‘Oh ja, dan nog wat … Kom mee, dan laat ik je het geheim van de kerk zien’. Ze opent een deur naar de cisterne van de kerk. De cisterne is nog niet zolang geleden ontdekt. Ze draait de lichtknop om. ‘Het licht doet het!’ roept ze verbaast uit. ‘Dat moet zo zijn, speciaal voor jou!’. Zij gaat terug naar de workshop. Ik mag blijven zolang ik wil. Rustig neem ik plaats voor de ‘geheime’ waterbak. Ik open mijn hart en verbindt me met mijn gidsen en spreek mijn diepste wens uit.

Later ontmoet ik Maria. Ik voel een verbinding. Wij zijn bezig met dezelfde dingen, ieder op haar eigen wijze. ‘Ik zie je boek wel verschijnen bij ons op het eiland ….!’

De enthousiaste vrouw blijkt de domineesvrouw te zijn. Haar man voegt zich bij ons gesprek.

Even later loop ik langs de floating market. Maria! Ik kijk om me heen en zie de dominee vrolijk zwaaien vanuit z’n auto.

Aan het einde van de middag lig ik in zee. Ik voel de levensenergie ….

Later keer ik samen met mijn zoon terug naar de baai. We eten een hapje aan de waterkant. Tussen de locals. Ik voel me rijk en gelukkig. 

Curaçao – Een flesje ‘zee’

Vandaag een tochtje naar Santa Martha. Ik ben er niet gekomen ….

Onderweg kom ik zoveel leuke, aantrekkelijke andere weggetjes, baaitjes en dorpjes tegen.

Twee heerlijke wandelingen over rotsen, langs de eeuwig bruisende zee en door de bush komen onverwacht op mijn pad.

In een piepklein baaitje speel ik met de golven. Een man vertelt dat hij iedere Nederlander aanraadt een flesje ‘zee’ mee te nemen. Wat een idee …. onze eigen Noordzee omtoveren in een caraïbisch water!

Ik passeer een leuk dorpje dat mij doet denken aan Zuid Frankrijk. Ik heb trek. Ik zie mensen uit de plaatselijke snek komen met borden met wat warms. Ah…. Ik vraag om ook zo’n lekker bord eten. Hebben we niet is het antwoord. Ik blijf een macamba.

Ik kom bij een evangelische gemeente terecht. Ze hebben een weekend conferentie. Ik vraag of ik het landgoed mag bekijken of is het soms privé bezit? ‘Aki, kom, ik ga het vragen voor je’. De huiseigenaar is beslist niet wild enthousiast met mijn vraag. Wat ik dan wil zien. Ik zal niet vragen of ik binnen mag kijken, zeg ik lachend, maar een beetje om mij heen kijken. Het uitzicht zegt ie en knikt een beetje van ja dat dat wel goed is. Ik had het graag van binnen gezien, maar de blik van de man zei voldoende. Ik geniet van het uitzicht en van het aapje dat lekker op iets knabbelt. Hij kijkt heel lief naar mij. Het aapje.

Bijschrift toevoegen

Curacao – Een van ons

Ze geven gezellige namen aan dorpjes, wijken en gebieden, vind ik. Vandaag heb ik gezwommen op Playa Marie Pompoen. Dat klinkt toch helemaal leuk.

Het is een strandje waar de plaatselijke bevolking komt.

Ik zit heerlijk op het strand met mijn benen in het water te genieten van een zwemles; proefzwemmen voor diploma C. De zwemles is in open water. De kinderen moeten heel wat rondjes zwemmen met kleren aan. En dat met een sterke stroom en flinke wind. De 12 meter lijn voor onder water zwemmen wordt even later met een kei in een zak aangegeven. Geweldig. De badmeester maakt gebruik van natuurlijke hulpmiddelen ….

Een moeder met twee kinderen neemt plaats naast mij. Haar vriendin volgt even later. De vriendin stelt wat vragen. Mijn antwoorden vertaalt ze in het Papiamentu voor de moeder. We hebben een heel praatje …. Waar ik graag ben op Curaçao. Ik houd niet van hotels. Ik houd niet van de Boulevard en wijs vervolgens naar het luxe oord een eindje verderop. Hier ben ik graag, op zo’n strandje tussen de plaatselijke bevolking. Ze vinden het maar gek. Zijn verbaasd dat ik dat leuk vind. Ik vertel dat ik hier gewoond heb als kind. Oh, maar dan ben je een van ons. Nu begrijpen we waarom je het leuk vind ….

Ik wil wat lokale kunst zien. Volgens het informatieboekje zijn er twee interessante plekken. Ik ga op weg …. leuk tochtje maar …. ik had het kunnen weten …. Ach, zo’n boekje is vaak promotie. Ik heb het boekje twee keer de kans gegeven, maar blijkbaar is het niet voor mijn interesse gemaakt.

Curaçao – Innerlijke vrijheid

Ik heb heel wat teleurstellingen te verwerken gekregen. Nee, geen trieste gedachte! Ik wilde doen, ontdekken, er op uit, me verbinden, praktische oplossingen bieden, helpen, een andere manier van leven tonen – namelijk speels, onbevangen, -, mijn ervaringen delen, mijn eigen ‘Ziel’ =  mijn echte ‘ik’  volledig tot uitdrukking brengen …. Ik stuitte regelmatig op onbegrip en op mijn eigen hersenspinsels. Daardoor durfde ik mijn innerlijke kracht niet volledig te laten zien.

Ik heb heel wat dingen en dingetjes in mijn leven niet gedaan. Waarom niet? Omdat ….. ik niet durfde, ik weerstand voelde, het niet het juiste moment leek te zijn, ik mijn eigen lat te hoog had gelegd, ik niet weer teleurgesteld wilde worden …. daardoor voldeed ik niet aan mijn eigen verwachtingen wat weer een teleurstelling met zich meebracht. Allemaal hersenspinsels die dit gevoel juist versterken. We houden onszelf gevangen in onze eigen gedachten structuren! Als we onze eigen gedachten structuren los kunnen en durven laten komt een innerlijke vrijheid naar boven die heel veel rust geeft en heel veel kracht. En daarbij laat innerlijke vrijheid liefde vrij en overvloedig vloeien, is mijn ervaring.

Het gekke is dat ik grote beslissingen, reuze stappen wel neem en uitvoer – met een diep vertrouwen in mijn innerlijke kracht en een oprecht en zuiver gevoel dat het de juiste beslissing is voor dat moment voor mij en degene die er eventueel bij betrokken zijn. Ik weet dan gewoon dat het de juiste stap is. Mijn ziel, mijn echte ik voelt zich dan heel blij.

Vandaag ben ik jarig. Een nieuw jaar ligt voor mij. Een nieuw jaar vol mogelijkheden, nieuwe ervaringen, ontdekkingen …. een intens gevoel en tegelijk een grote verantwoordelijkheid …. om alles wat ik wil, vorm te geven en uit te voeren.

Ik ga kajakken.

Het kajakken is geweldig. Eerst stroomopwaarts en tegen de wind in. Daarna omkeren om met een reuze vaart over de golfkoppen terug te roeien. Ik geniet uitbundig. Nog een keer, nog een keer.

Terug bij de verhuurder zei de man ‘Ik ben eens gaan kijken of het allemaal wel goed met je ging, d’r straks’ … Met mij wel. Super was het.

Vanavond uit eten met mijn zoon. Het geplande visje aan de waterkant gaat niet door. Closed! We komen terecht in een tropisch regenwoud. De architect van het restaurant heeft zich uitgeleefd. De ambiance is inclusief vogels, watervallen. We zitten naast een watervalletje. 
Thuis een goed glas rum gedronken. Mijn zoon komt met cadeautjes en een gebakje.
Ik voel me jarig. 

Curaçao – Off road

In een boekje over het eiland staat een fotowandeling in Otrobanda. Waarom altijd alles zelf verzinnen als iemand anders al een wandeling bedacht heeft …. Ik loop de route. Op een gezellig pleintje – als ik in m’n boekje kijk voor het vervolg van mijn route – komt een Antilliaanse naar mij toe. ‘Kan ik je helpen? Waar moet je naar toe?’ Ik wijs haar aan waar ik naar toe wil. ‘Aki’. Ik volg haar naar een huisje toe, waar zij in Papiamentu haar vriendin vraagt waar de Gasthuisweg is. Na het gesprekje wijst ze met een wijds gebaar naar  ‘Daar!’ …… alle straten die op het pleintje uitkomen. ‘Ajo, ajo’ ‘Nee’ zegt ze, wij zeggen ‘Te akiratu’ …. Ik zie je later.  Even later zie ik haar weer … met een tas ….. richting winkels lopen ….

Ik loop verder. Een Antilliaan zegt ‘De Gasthuisstraat is daar’ met een precies gebaar het straatje aanwijzend. Ik ga ‘Off Road’. In mijn beleving is de aangegeven route niet de meest mooie. Dus toch maar mijn eigen route, mijn eigen gevoel volgen.
Even later neem ik een straatje dat uitmondt in een klein wijkje. Hier komen geen toeristen. Een man zit rustig op een stoel, een vrouw komt met boodschappen thuis, dichtgetimmerde huizen, huizen die naar wierook ruiken….

Een volgend wijkje leidt mij naar het koloniale tijdperk. Statige felgekleurde huizen omgeven de weg. Wie heeft hiet gewoond, geleefd, gelachten, gehuild ....? Eeuwenlang al ....  

Een werkster lapt de ramen.

Wat is veranderd in al die tijd .....?

De middag en avond ga ik samen met mijn zoon op ontdekkingstocht. Hij rijd en ik geniet van de omgeving.

Kijk .... een leguaan, wat een grote! Prachtig ....

Hij knikt hard 'Ja', als ik een foto wil maken.
Ja, je bent mooi ...




We gaan een landhuis bekijken.

Onderweg komen nieuwe ideeën bij mij op ….. ‘Laten we ook even hier naar toe gaan, daar naar toe gaan’.

Hij lacht en rijd …..weer ‘off road’.

Door naar de Hato vlakte. Het echte werk. Het echte ‘off road’. Een vrouw doet voor ons de slagboom naar een privé terrein open. Wel eerst betalen. Borden waarschuwen ons …. Betreden op eigen risico. Let op zakkenrollers. Wij zijn alleen op de vlakte. Een oud verlaten en vervallen huis staat midden in de leegte. Op een mooi vlak stuk test mijn zoon zijn auto: driften. Rondjes draaien, slippen …. Ik heb plezier en hij ook.

De avond eten we samen. Een andere ontdekkingstocht …. het avontuur van ideeën delen, gedachten uitwisselen, oplossingen bedenken ….

Curaçao – Uitersten

Vanochtend naar een Aloe Vera plantage gereden. Je kan de plantage bezoeken met een gids. Dat lijkt me interessant. Eens wat meer horen en zien over deze gezonde plant.

Ik kwam er aan: ‘Nee, een rondleiding doen we niet meer. De fabriek mag je niet in. En de stroom is uitgevallen, dus ik kan je ook onze video niet laten zien!’

Jammer.

Doorgereden naar de plantentuin van Donnah Veeris. Heerlijk rondgelopen tussen struiken, planten en bomen. Onbekend voor ons. Ik ben alleen. De prachtig bontgekleurde vogels kwetteren vrolijk.

Helemaal in de natuur. Natuurlijke producten kun je ook kopen. Alles volgens overgeleverde kennis. Alles voor heel veel verschillende kwalen en kwaaltjes. Alles om je eigen schoonheid te behouden dan wel zo optimaal mogelijk te houden.

’s Middags naar een andere plek. Mondain, luxueus en duur: de boulevard. Het was beslist rustig. Dolfijnen achter tralies hapten vrolijk naar de visjes die hen toegegooid worden. Wat een prachtige, sierlijke beesten. Wat een lieve koppen. Eentje ligt heerlijk op z’n rug mee te deinen met de golven.

Ik kom een winkeltje op de boulevard tegen die de producten verkoopt van de Aloe Vera plantage. Ik heb een gezellig praatje met de verkoopster, een Antilliaanse vrouw. Ze wijst me op een baaitje naast het mondaine geheel en op een visrestaurant die heel lekkere visjes serveert. Ze vertelt me een beetje over haar leven, haar vrienden en kinderen. Een kleine ontmoeting…

Even later lig ik zelf mee te deinen op de golven in het baaitje van de vrouw.

Later op de avond hoor ik een fluitje en getik op de ramen van m'n huisje.
'Ga je mee, gaan we een ijsje pakken.' M'n zoon en ik genieten van een heerlijk, huisgemaakt ijsje bij Zuikertuintje.